Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ 13

Ο Παναθηναϊκός υπήρξε στον τομέα των οργανωμένων φιλάθλων πρωτοπόρος όπως και σε όλες τις δραστηριότητες του. Με την δημιουργία του πετάλου της Θύρας 13 φτιάχτηκε το στέκι των νεαρότερων και κατά κανόνα πιο εκδηλωτικών φιλάθλων της ομάδας μας.
Με την κατασκευή του πετάλου προς την μεριά του Λυκαβηττού λοιπόν, το 1951, αρχίζει και η ιστορία της θρυλικής Θύρας 13.
The early days :
Τα πρώτα χρόνια, στην δεκαετία του '50 οι πράσινες παρέες συνήθιζαν να μαζεύονται εκεί και να υποστηρίζουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο τους παίχτες, κάτι που συνεχίστηκε και στις αρχές τις δεκαετίας του '60. Για την εποχή εκείνη που δεν "χώριζαν" τους οπαδούς, η Θύρα 13 ήταν πάντα γεμάτη με οπαδούς του ΠΑΟ και καμιάς άλλης ομάδας. Αυτή η εποχή (΄50 και ΄60), ήταν η εποχή του "ρου-λα-λα". Το "ρου-λα-λα" το τραγουδούσε όλη η θύρα 13, με διάφορα στιχάκια που εφεύραν οι οπαδοί και τα τραγουδούσαν όλοι μαζί. Μάλιστα λέγεται ότι το "ρου-λα-λα" το άρχισε κάποιος που το όνομά του ήταν Ρουλαλάς και ήταν από τον Κολωνό. Ήταν μια εποχή ανεπανάληπτη, και όσοι την έζησαν δεν θα την ξεχάσουν ποτέ...
1968
Τα χρόνια πέρασαν, και το 1968 ιδρύεται ο πρώτος οργανωμένος σύνδεσμος στην Ελλάδα. Μιλάμε φυσικά για την θρυλική Θύρα 13. Ο πλήρης τίτλος του συνδέσμου ήταν "Σύνδεσμος Παναθηναϊκών Οπαδών Θύρα 13". Στα χρόνια που ακολούθησαν η Θύρα 13 πέρασε στον χώρο του Μύθου. Ιστορικοί αγώνες στην Λεωφόρο, ανεπανάληπτες εκδρομές σε Ελλάδα και Ευρώπη και, πάνω απ' όλα, μοναδικό πάθος και επιθετικότητα όταν χρειαζόταν.
Η Λεωφόρος έγινε στην κυριολεξία πράσινο κάστρο και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πατήθηκε σχεδόν ποτέ από οργανωμένους οπαδούς άλλων ομάδων.
Έτσι η Θύρα 13 έγινε συνώνυμο του Παναθηναϊκού και κανείς οπαδός της ομάδας δεν διανοείται να διαγράψει αυτό το μαγικό "13" ακόμη και σήμερα.
Aρχές δεκαετίας του '80
Επειδή όμως ο Παναθηναϊκός δεν πρωτοπόρησε μόνο στα θετικά αλλά και σε ελάχιστα αρνητικά φαινόμενα, η διάλυση της Θύρας 13 ήρθε με έναν άδοξο και αμφιλεγόμενο τρόπο.
Ήταν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80. Στην Αγγλία το φαινόμενο του χουλιγκανισμού είχε εδραιωθεί για τα καλά σαν εξτρεμιστική μορφή αντιπαλότητας μεταξύ των ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, εξ ορισμού περισσότερο ανεπτυγμένοι διανοητικά, δεν άργησαν να δεχτούν τα ερεθίσματα από την Γηραιά Αλβιόνα και να μεταφέρουν και εδώ το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο. Τα επεισόδια άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συχνά και οι "βάζελοι" άρχισαν να κυνηγιούνται από την Ασφάλεια και σε συνδυασμό με την άσχημη αγωνιστικά εποχή της ομάδας η κατάσταση έμοιαζε παρακμιακή.
Ταυτόχρονα, άρχισαν να εμφανίζονται διάφορες ψευτο-Παναθηναϊκές οργανώσεις-φαντάσματα όπως η ΝΟΠΟ και ο "Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος".
Η επέμβαση του "προέδρου" Γιώργου Βαρδινογιάννη υπήρξε καταλυτική: διάλυση όλων των οργανωμένων συνδέσμων. Ήταν μια κλασσική περίπτωση αυτού που λέμε: "μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά". Λίγο αργότερα δημιουργείται η ΠΑ.ΛΕ.ΦΙ.Π. (Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Παναθηναϊκού) που αποτελούσε και αποτελεί τον επισήμως, αν θέλετε, αναγνωρισμένο σύνδεσμο του ΠΑΟ.
Πέρα από την προσωπική γνώμη του καθενός μας για την απόφαση του Γ. Βαρδινογιάννη, αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Θύρα 13 ήταν πια , παρελθόν και το κενό που άφησε δυσαναπλήρωτο.
Οι μόνοι σύνδεσμοι που είχαν επιβιώσει ήταν κάποιοι συνοικιακοί, όπως οι ιστορικές λέσχες Νίκαιας-Κορυδαλλού, Ακαδημίας Πλάτωνος και Πουλοπούλου.
1986 : Cockneys
Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια για αναβίωση του πνεύματος της Θύρας 13 έγινε το 1986 με την δημιουργία του Green Cockney Club. Οι Cockneys, έδωσαν νέα ώθηση στην πράσινη εξέδρα, ενώ αποτέλεσαν για πολλά χρόνια τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε εκτός έδρας εξόρμησης.
Λίγα χρόνια μετά τους Cockneys, έρχονται οι Mad Boys. Η ιστορία είναι λίγο πολύ συνηθισμένη. Μια παρέα Παναθηναϊκών από τους Αμπελόκηπους και του Γκύζη έχει το δικό της όραμα. Δημιουργούν ένα club με κύρια χαρακτηριστικά τα πολύχρωμα πανό, και τα ατελείωτα τραγούδια στη εξέδρα. Τα πρώτα πανό των Mad (Glory Days και The Nightmare returns) έχουν μείνει ιστορικά.
Γύρω στο 1992-93 παρατηρείται μια αναγέννηση στον χώρο των οργανωμένων φίλων της ομάδας μας. Πολλοί περιφερειακοί σύνδεσμοι δημιουργούνται, ενώ άλλοι παλαιότεροι βγαίνουν από την νάρκη τους και επαναδραστηριοποιούνται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο "Σύνδεσμος Παναθηναϊκών Οπαδών Νίκαιας-Κορυδαλλού" που ιδρύθηκε το 1972.
Εκείνη περίπου την περίοδο δημιουργούνται αρκετά clubs όπως της Πετρούπολης, του Ζωγράφου, του Χαϊδαρίου, του Μπραχαμίου και άλλα. Αντίστοιχη άνθηση σημειώνεται και στην επαρχία όπου πολλοί αμετανόητοι φτιάχνουν τα δικά τους πράσινα στέκια.
1994
Το φθινόπωρο του 1994 "γεννιούνται" επίσημα οι Athens Fans ως αποτέλεσμα συνεργασίας 9 συνοικιακών συνδέσμων (Ζωγράφου, Χαϊδάρι, Μπραχάμι, Mad Boys, Πετρούπολη, Ηλιούπολη, Αργυρούπολη, Γούβα και Πατήσια). Πλήγμα στην ισχύ των Athens Fans προκάλεσε η αποχώρηση των Mad Boys το καλοκαίρι του 1996 ύστερα από διαφωνίες σε οργανωτικά θέματα.. Οι "Underground" γεννιούνται και αργότερα οι "Greens".
1997-98
Το 1997-98 ξαναρχίζουν τα επεισόδια και οι φασαρίες. Έτσι στα μέσα του 1998 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης αποφασίζει για μια ακόμη φορά την ολική διάσπαση των συνδέσμων εκτός από την ΠΑ.ΛΕ.ΦΙ.Π., η οποία τον στήριξε όλα αυτά τα χρόνια, και μέχρι σήμερα είναι ο μόνος σύνδεσμος που αναγνωρίζεται επίσημα από την ΠΑΕ.